Για πολλούς ανθρώπους, το πιο δύσκολο σημείο να κατανοήσουν είναι, γιατί τα θύματα ενδοοοικογενειακής βίας δεν φεύγουν από την κακοποιητική σχέση. Ποιος είναι ο λόγος που κάνει γυναίκες, ή άνδρες, να μένουν σε σχέσεις που είναι είτε ψυχικά είτε σωματικά βλαβερές.
Κάποιοι θα πουν «Αν ήμουν εγώ, θα είχα φύγει χωρίς δεύτερη σκέψη». Άλλοι θα πουν, «Δεν θα του επιτρέψω ποτέ να μου μιλήσει με αυτό τον τρόπο». Μια γυναίκα που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία μπορεί να έχει λόγους που την αποτρέπουν από το να φύγει. Μερικοί από τους λόγους αυτούς μπορεί να είναι ότι:
Ο σύντροφος την απειλεί ότι θα πάρει τα παιδιά αν εκείνη φύγει.
Έχει φύγει και στο παρελθόν και εκείνος την βρήκε.
Το τελευταίο περιστατικό παραλίγο να ήταν μοιραίο για εκείνη.
Δεν έχει καθόλου χρήματα δικά της και επιπλέον δεν έχει χρήματα για τις νομικές διαδικασίες.
Αισθάνεται φόβο για το άγνωστο.
Τον αγαπάει αλλά θέλει να σταματήσει η κακοποίηση. Το άτομο το οποίο ερωτεύτηκε παλιότερα, δεν έδειχνε τον πραγματικό εαυτό του.
Κατηγορεί τον εαυτό της, πιστεύει ότι είναι δικό της λάθος γιατί αυτό της λέει ο κακοποιητικός σύντροφος.
Δεν έχει καμιά εργασιακή εμπειρία διότι δεν της επέτρεψε ποτέ να εργαστεί.
Μπορεί να αισθάνεται ότι θα τον αλλάξει.
Υπάρχει φόβος για αντίποινα, τι θα κάνει στα παιδιά.
Δεν έχει οικογενειακή και φιλικό υποστηρικτικό περιβάλλον. Συχνά ο σύντροφος σκόπιμα και συστηματικά την έχει απομονώσει από όσους θα μπορούσαν να την στηρίξουν.
Μπορεί να ελαχιστοποιεί την κακοποίηση λόγω αυτών που της λέει ο κακοποιητικός σύντροφος. Μπορεί να πιστεύει ότι υπερβάλλει ή ότι φαντάζεται πράγματα.
Η κακοποίηση δεν είναι τόσο άσχημη όσο αυτή που είχε υποστεί από τον τελευταίο σύντροφό της ή τον πατέρα της.
Οι άνθρωποι γύρω της κατηγορούν την ίδια.
Πιστεύει ότι με το να υπομένει διατηρεί την οικογένεια.
Εκείνος την χρειάζεται.
Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει.
Απείλησε ότι θα την καταγγείλει στην αστυνομία.
Μέσα στην ερώτηση «γιατί εκείνη απλά δεν φεύγει;» υπάρχουν αναληθή συμπεράσματα. Καταρχήν, πολλές γυναίκες δεν μένουν. Πολλές είναι αυτές που έχουν φύγει και ζουν πλέον ανεξάρτητες και ασφαλείς. Από την άλλη, αν και υπάρχει η πεποίθηση ότι οι γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση θα είναι ασφαλείς μόλις απομακρυνθούν από τον διώκτη τους, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται από τα ερευνητικά στοιχεία (separative abuse). Φαίνεται ότι η φυγή δεν τερματίζει αυτόματα τη βία. Η εμπειρική έρευνα δείχνει ότι μια γυναίκα είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο να τραυματιστεί κατά τη διάρκεια απομάκρυνσής της από την κακοποιητική σχέση.[1]
Οι δράστες, όταν νιώσουν ότι μπορεί να χάσουν τον έλεγχο πάνω στη σύντροφό τους, μπορεί να κλιμακώσουν τη βία ώστε να την αναγκάσουν σε συμφιλίωση ή ώστε να την εκδικηθούν που τους απέρριψε και τους εγκατέλειψε. Οι διώκτες πιστεύουν ότι έχουν δικαιώματα στις σχέσεις τους και ότι τους ανήκουν οι σύντροφοί τους. Βλέπουν την φυγή των γυναικών σαν την απόλυτη προδοσία που δικαιολογεί και απαιτεί εκδίκηση[2]. Οι δράστες συχνά παρακολουθούν τις συντρόφους τους και κατά τη διάρκεια της σχέσης αλλά και αργότερα. Η καταδίωξη δεν τελειώνει μέχρι ο δράστης να βρει καινούργιο θύμα, ή το θύμα να μετακομίσει ή οι συνέπειες της παρακολούθησης να είναι πολύ μεγάλες.
Εν κατακλείδι, μια πιο καίρια ερώτηση, η οποία συχνά αποφεύγεται, είναι : «Γιατί εκείνος δεν σταματάει;». Οι ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε τελικά, είναι: γιατί οι επιτιθέμενοι τρομοκρατούν και βασανίζουν τΙς συντρόφους τους; Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των δραστών είναι άντρες και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων είναι γυναίκες; Γιατί η κοινωνία επιτρέπει στην κακοποίηση να συνεχίζεται;
M. S. Cianciarulo, C. David, “Pulling the trigger: separation violence as a basis for refugee protection for battered women”, American University Law Review, 2009
